Wiersze

telefony są czarne

telefony są czarne

słuchawki lekko popieprzone

ironią zawartych w milczeniu przekazów.

wiesz jak zżera mnie ta cisza

brak słów burczy w żołądku

ciężka przerwa między myślami

zawiesza się nad każdym

niewypowiedzeniem.

nie ma wolności

po zarejestrowaniu numeru na kartę

u dowolnego najlepszego operatora. chcą cię kupić

za tysiąc złotych do wszystkich sieci.

pięćdziesiąt gigabajtów

ważą słowa połykane w bólu

***

przesilenie zimowe

natura nie powiedziała jeszcze ostatniego zdania

w kwestii pór roku. ach całe szczęście bieguny leżą

na biurku z miłości do planety ich nie ruszam. lubię rzeźbić

w stalowo-białej bryle w człowieku. melanż dodaje rysunkom

dojrzałości głębi emocjonalnej. pochowały się kolory

kredki żółte słoneczka czerwone biedronki wpadły za szafę.

parapet granitowy chłód zasysa z podwórka

i oddaje mojej duszy opis świata z każdym załamaniem i rysą.

nie wiem czy mi dobrze czy źle. popękane lustro też

może przecież zachwycać. 

przesilenie przyjedzie drugą klasą

nasili się wysili i odjedzie a ja zostanę –

by znów wziąć się za porządki w moim świecie

***

erotyk do skał

rozbierz mnie
gorąca skało

poddaj erozji
kamień po kamieniu
żleb po żlebie w piersi
aż do rdzawego serca
z wodospadem życia

chcę się kochać
ponad grafitowym lasem
ostatnich szczytów
w krzyku górskiego wiatru


Słowenia, Logarska Dolina


***

kiedy się uśmiechasz

kiedy się uśmiechasz

słońce zaokrągla się we mnie

kiedy się uśmiecham

drzewo w tobie szybciej kwitnie

podziel się uśmiechem 

obdziel miasto wieś przystanek biuro

niech autobus też nie jeździ głodny

***

operacja niebo

zerwij dach

niech zapachnie górą

to jedyna nadzieja

dla stłoczonych zmysłów
dla problemów bez rozwiązań

zerwij ze mnie dach

chmury mogą być strychem

a komety dachówkami

to dopiero początek

kosmosu wielkiej budowli

którą zamierzam wznieść

przebiję atmosferę

stratuję stratosferę

czubkiem marzeń wyjrzę

poza słońce

zerwij ze mnie dach 

by gwiazdy mogły swobodnie

wpadać

***

obrazek wakacyjny z Dusznik-Zdroju

w tych uliczkach odciętych od rzeczywistości

turyści toną w dostatku zachwycie i pięknie

zupełnie zapominając że życie nie jest bajką

i że gdzieś są mury tego dworu i ramy tego świata

a za nimi ludzie w podupadających kamieniczkach

że gdzieś pod kościołem siada żebrak

na okres wakacyjny władze miasta dają mu urlop

by nie straszył przyjezdnych którzy zabłądzą

przed chałupą siada poczciwa starowinka

w prostocie życia jaką wyniosła z domu

obiera ziemniaki niestrudzona problemami

w pocie czoła pracuje i ma chwile łez i radości

ta kobieta nie jest elementem krajobrazu

nie jest też kolejnym punktem zwiedzania

a jednak każdy kto tu przyjeżdża

mimowolnie ją obserwuje i sobie myśli

jak sielskie mogłoby być życie w małym mieście

***

na szlaku ludzi

mniej lub bardziej pierwotnych

wzbudzam kolejne wspomnienia

pamięci zbiorowej

z pokorą oglądam w wodzie

własne oblicze

stoję nad przepaścią pokoleń

widzę pracę twardych rąk

i mięsistych serc

dbały o nastanie kolejnego dnia

między kolumnami czasu

serca już nie biją

dłonie nie zginają się ochoczo

zimne krople wciąż wystukują

rytm życia w podziemnych kaplicach

Słowenia, Szkocjańskie jamy

***

postojna

sto dwadzieścia metrów

pod ziemią czas zawiesił

wypłukane niebo

pamięta erę

wspólnej mowy człowieczej

bardzo cierpliwe

wciąż żywe

gotowe zapamiętać dzień

gdy ludzie będą opuszczać planetę

***

dylematy moralne na miarę XXI w.

no to mieć czy nie mieć

tego konta na fejsie

oto jest pytanie

co zrobią moi znajomi

gdy dowiedzą się

że oglądam telewizję śniadaniową

co będzie gdy się wyda

że na moich wieczorach autorskich

wiersze czytam z playbacku

na ile gwiazdek mnie ocenią

i przez ile sezonów ta moja gwiazda

będzie jasno świecić

jak często aktualizować

wiadomości o sobie

pod adresem wu-wu-wu

czy muszę akceptować ciasteczka

i dawać im wgląd

do całej mojej kuchni

wybrać fajerfoksa

eksplorera

czy też chroma

zaprawdę

wiele ma współczesny człowiek

dylematów

***

jeśli kiedyś się stanę

(wiersz bardzo niebezpieczny)

jeśli kiedyś się stanę balonem

nadmuchanym i napompowanym

poetów i prozaików cudem

przekłujcie mnie dobitnie

przypominając czasy

w których tylko skromność

czyniła mnie pełnym

jeśli kiedyś się stanę światłem

wszystkich balów rauszów poetyckich

wyrwijcie wtyczkę z kontaktu

bym sobie przypomniał

czym jest spacer w mroku

spadanie ze schodów

i ponowna wspinaczka

jeśli kiedyś się stanę cycusiem

do którego tulić się będą pochlebcy

przypomnijcie mi że miałem ich

w największej pogardzie

i że siebie też powinienem mieć

w największej pogardzie

i że nigdy nie gardziłem ludźmi

ale ich wyniosłością